Arkeolojik Alanlarda Yeniden İnşa

Authors : Aydın Uçar, Hilal Tuğba Örmecioğlu

Pages : 159-167

View : 29 | Download : 11

Publication Date : 2019-10-01

Article Type : Research

Abstract :Yakın zamana kadar arkeolojik alanlarda restorasyon çalışmalarında Venedik Tüzüğü’nün 15. maddesinde belirtilen anastylosis yani mevcut fakat birbirinden ayrılmış parçaların bir araya getirilmesi ilkesine bağlı kalınmış; ve yine aynı maddede önerilen yeniden inşa işlemlerinden peşinen (a priori) vazgeçilmelidir ilkesi korunmuştur. Ancak bu şekilde ele alınan restorasyon işlerinin mevcut parçaların azlığı nedeniyle ziyaretçinin imgeleminde yapının bütünü konusunda bir imaj oluşturmaması ve ziyaretçilerin mekanı deneyimleyememesi bu alanların daha çok profesyoneller tarafından ziyaret edilen yerler haline gelmesine neden olmuştur. Oysa ki tüm dünyada koruma eylemi ciddi bir parasal kaynağa gereksinim göstermektedir. Çalışma yapılan alanların sayısının artışına karşın bu iş için ayrılan kamusal kaynakların azalması durumu zaman içinde koruma anlayışını, oluşturduğu yüksek baskı ile, olumlu ve olumsuz birçok açıdan doğrudan etkilemiştir. Kazı alanlarının kaderi daha çok kültürel alan yönetiminin üretebildiği hediyelik eşya, sergi alanları vb. ziyaretçi sayısını ve geliri arttıran kaynaklarla belirlenmeye başladıktan sonra yeniden inşa faliyetleri görülmeye başlanmıştır. Tüm dünyada turizm etkinliğinin her geçen yıl artması turizm sektöründen elde edilen gelirin kültürel mirasın koruma ve bakım bütçesinin oluşturulması sağlamıştır. Dünyanın en zengin arkeolojik alan ve kalıntıya sahip ülkelerin başında gelen ülkemizde de turizm bu konu üzerinde önemli bir baskı oluşturmaktadır. Bu nedenle son zamanlarda tekil ölçekte de olsa yeniden inşa (ihya) etme eylemi görmeye başlanmıştır. Bu bildirinin amacı arkeolojik alanlarda yapılan bu tür yerel uygulamaları, uluslararası uygulamalarla karşılaştırmak ve uluslararası tüzükler çerçevesinde tartışmaktır.
Keywords : Kültürel Miras Yönetimi, Yeniden inşa, Turizm