Effect of high altitude climbing on anxiety level

Authors : Güçlü Özen, Şerife Vatansever

Pages : 1122-1130

Doi:10.24289/ijsser.278988

View : 21 | Download : 7

Publication Date : 2016-10-01

Article Type : Research

Abstract :Spor psikolojisi alanında kaygı ve performans ilişkisi her zaman ilgi odağı olmuştur. Pek çok araştırmada kaygı ve performans ilişkisini açıklanmış ve çok üst düzeyde artan kaygının performansı olumsuz yönde etkiledi belirtilmiştir.  Kaygı, tehdidin algılanmasıyla artan fizyolojik uyarılmışla birlikte meydana gelen sübjektif gerginlik hissi olarak tanımlamıştır. Yüksek irtifa ile deniz seviyesi arasında fiziksel ve kimyasal yönden farklılıklar vardır. Yükseğe doğru çıktıkça hava sıcaklığı ve havadaki nem oranı azalır buna ilaveten atmosfer basıncında azalma olmaktadır. Yüksek irtifaya maruz kalan insanlar çoğu zaman oksijen azlığı tarafından tetiklenen bedensel belirtiler (nefessiz kalma, çarpıntı, halsizlik, baş ağrısı, kaygı ve uykusuzluk gibi) yaşarlar. Psikolojik belirtilerin yanı sıra yüksek irtifaya maruz kalma da aynı zamanda motor becerilerde, zihinsel yeterlilikte ve duygu durumunda, kaygı dâhil, olumsuz değişiklikler yaratabilir. Kaygı, tehdidin bir sonucu olarak meydana gelen birçok hayli karmaşık duygusal ve teşvik (motive) edici durumlar için geniş bir kavram olarak kabul edilebilir. Kaygı dağ tırmanıcılarında, ani değişikliklere tepki verememe veya dağdan düşme konusunda endişelenmek için bir an duraklama ikazı veren gerekli ve önemli bir vasıftır. Bu sebeplerden ötürü tırmanış esnasında değişen kaygı durumunun tespit edilmesi önem arz etmektedir. Çalışmada kontrol gruplu deneme modeli kullanılmış olup, tırmanış öncesi ( t1), tırmanış esnası (t2) ve tırmanış sonrası (t3) olmak üzere üç adet anket uygulaması yapılmıştır. Araştırmamızın çalışma evreni örneklemi ile aynı olup, 1-3 yıl arası dağcılık tecrübesi olan, yaş ortalaması 21,35±1,58 olan ve araştırmamıza gönüllü katılan 60 kişiden oluşmaktadır. Ölçüm için Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri kullanılmıştır. Durumluk-Sürekli Kaygı Envanteri Spielberger ve arkadaşları (1970) tarafından geliştirilen ve uyarlama çalışması Öner ve Le Compte (1995) tarafından yapılmıştır. Kontrol ve deneme grubu baz ölçümleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı, kontrol grubu sürekli ve durumluk kaygı puanları zamansal değişim ölçümleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı, deneme grubu sürekli kaygı puanları zamansal değişim ölçümleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olmadığı ancak duruluk kaygı puanları zamansal değişim ölçümleri arasında istatistiksel olarak anlamlı fark olduğu ve bu farkın birinci ve ikinci ölçümler arasında olduğu tespit edilmiştir.
Keywords : İrtifa Tırmanışı, Durumluk Kaygı, Sürekli Kaygı